Sprookje

Gisteren liep ik langs je zonder te groeten,
en jij groette mij evenmin - weet je nog
dat we het deden?
Weet je nog

dat we onze dagen kozen als witte kiezelsteentjes,
die we een voor een lieten vallen
om altijd terug te kunnen keren
naar de eerste dag?

Maar toen we terug wilden zagen we
dat de bosgrond bijna leeg was.
Hier en daar lag nog een kiezel,
half bedekt door blaadjes en opgespatte modder,
bezig in de grond te verdwijnen.

Toch bleven we zoeken naar een pad,
ik zei hou mijn hand vast, je hield m'n hand niet vast,
het werd donker. Tussen de bomen
hoor ik nog af en toe je stem,
steeds verder weg.
Verder weg.


© Alexis de Roode
uit: Geef mij een wonder (Uitgeverij Podium, 2005)


Alexis de Roode - 1970. Debuteerde in november met de dichtbundel Geef mij een wonder, waarover Poëzierapport schreef: 'De Roode kijkt naar de wereld met wonderogen.' Geeft regelmatig voordrachten en won diverse podiumprijzen. Schrijft reisverhalen voor Sp!ts en fotografeert biologische boeren voor de kost. Alexis de Roode