Arcadia


hoe
het is
wat zal ik zeggen
dat veranderen van je wezen
als je plaatsneemt achter de arcade
en elke vezel in die tengere gedaante
de deining van papier naar snaren draagt
wanneer hout en ’s katers betreurde darmen               als                  en snaren
in een onverwachte constellatie samengaan                        van ’t                     samengaan
die na  hun dood door  vrouwenhand
tot leven komen, geluid dat slechts                                                                                       geluid dat
Aeolus ooit bedenken kon                                                                                                            het naakte
als het naakte pluimvee                                                                                                                       pluimvee
mijn armen bevliegt
om nooit meer                                                                                                                                            tot leven
nee nooit meer                                                                                                                                                 komen
in de stilte
te verdwijnen                                                                                                                                                      nooit
zo zal ik ‘t                                                                                                                                                verdwijnen
jou vertellen
hoe
dat                                                                                                                                                                  mijn
is                                                                                                                                                               armen
hoe                                                                                                                                                 onverwacht
dat                                                                                                                                                         door
nooit                                                                                                                                     vrouwenhand
als
elke                                                                                                                                             papier
vezel                                                                                                                                   en snaren
hoe                                                                                                                                 in deining
dat
is                                                                                                                            als je wezen
hoe                                                                                                                        elke verzel
dat                                                                                                                   in me reaakt
nooit
in                                                                                                                      de stilte
stilte                                                                                                           van mijn
hoe                                                                                                            armen
dat
is                                                                                                        zo zal
hoe                                                                                                   ik ‘t
dat                                                                                                 jou
tot
leven                                                                                   zo zal
komt                                                                                   ik ‘t
hoe                                                                                    jou
het is
wat zal ik zeggen
dat veranderen van je wezen                                   zo
als je plaatsneemt achter de arcade
en elke vezel in die tengere gedaante              ik
de deining van papier naar snaren draagt
wanneer hout en ’s katers betreurde darmen
in een onverwachte constellatie samengaan
die na  hun dood door  vrouwenhand
tot leven komen, geluid dat slechts
Aeolus ooit bedenken kon
als het naakte pluimvee
mijn armen bevliegt
om nooit meer
nee nooit meer
in de stilte
te verdwijnen
zo zal ik ‘t
jou vertellen




© René Brandhoff


René Brandhoff: enigszins gesloten type dat dichter wil zijn, in bezit van virtueel uitzicht op zee want geboren op het water, midden vorige eeuw. Gebruikt taal voor zichzelf als behang voor stille momenten. Soms aanwezig op het wereldweb, drukt zich (nog) voor podia en geeft zich niet uit als dichter.

René Brandhoff